5/9 17e Jungfrau Marathon

We schrijven zaterdag 5 september 2009. De dag van de 17e onvolprezen Jungfrau Marathon. Voor mij de derde keer dat ik naar het mooie Berner Oberland vertrok om deel te nemen aan deze bergmarathon in de Zwitserse Alpen. De laatste keer is voor mij alweer zes jaar geleden, nl. in 2003. Samen met zo'n 25-tal STB-ers vertoefden we vanaf donderdag 3 september in Lauterbrunnen. Ons onderkomen was deze keer Hotel Staubbach in de dorpskern nabij de Staubbachfall. Samen met Laurens Slaats en Ivo Vincken vertrok ik donderdagmorgen in alle vroegte. De heenreis verliep zonder al te veel oponthoud en rond de klok van half drie arriveerden we bij het hotel.

Na onze spullen gedropt te hebben, moesten we even de benen strekken en werd de "muur van Wengen" alvast verkend. Zelfs tijdens de wandeling leek er al geen eind aan te komen en werd er af en toe gepauseerd. Halverwege vroeg Ivo waar nu eigenlijk de muur van Wengen begint, waarop ik hem vertelde dat we de helft al gehad hadden, maar dat het metselwerk nog niet helemaal af is. Daarna ging het verder richting Wengenalp en vervolgens naar Wengen. De avond en de inwendige mens werden gevuld met een heerlijk diner bestaande uit een malse lamhartjesrollade in tijmsaus en een verse Edelweisssalade.

Op vrijdagochtend werd samen met de fam. Gillissen de kabelbaan vanuit Lauterbrunnen naar Mürren genomen en een korte wandeling gemaakt naar Almendhubel. Na een korte pauze ging het vervolgens terug en werden in Interlaken de startnummers afgehaald en werd de Marathonbeurs bezocht. Jammer genoeg wordt het Casino-Kursaal hiervoor niet meer gebruikt, maar vindt het hele gebeuren in een feesttent plaats.

In de namiddag was het tijd voor de minimarathon en konden we in de rol van supporter de supporters van ons op zaterdag aanmoedigen. Ellis Jacobs liep een sterke race en werd overall eerste dame.

Zaterdag, de dag van de Marathon.

In tegenstelling tot de weerberichten van vrijdag, -1 gr. en de sneeuwgrens op 1700m, was het aan de start al heerlijk nazomerweer. Volgens mij is er opzet in het spel bij de slechte weersvoorspellingen van MeteoSchweiz, zodat het alleen nog maar kan meevallen op de wedstrijddag zelf. De keuze voor de juiste loopkleding kon hierdoor gelukkig wel snel worden gemaakt. Wat ook altijd opvalt is dat bijna iedereen klaagt over een kwaaltje hier of een kwaaltje daar en nervositeit aan de orde van de dag is. De hele blessurepalette passeert zowat de revue op de dagen voor de wedstrijd. Ook heb je van die mensen die zelfs de hardloopbroek vergeten en nog even moeten gaan shoppen vlak voor de start.

Ruim 4000 deelnemers stonden aan de start en onder hen de inmiddels meervoudige winnaar en recordhouder (uit 2003) Jonathan Wyatt, ook deze keer weer de favoriet.

Zelf had ik met Roger Gillissen het plan om de eerste helft van deze Marathon af te leggen in 1:45 en de tweede helft, als het even kon, rond de drie uur. Hoewel ik voor dit soort parcoursen niet ben geconstrueerd, had ik namelijk het doel om te proberen mijn tijd uit 2000 te verbeteren. Dat lukte helaas niet, maar uiteindelijk kon ik wel mijn tijd uit 2003 met 5 min. verbeteren. Kortom, het doel is niet gehaald, maar de realisatie lag in de lijn van de verwachting. (Kijk hier voor de wedstrijdanalyse)

Destemeer heb ik vooral ook genoten van deze wedstrijd, waarvan ik denk dat deze hier mijn laatste keer was. Maar zeg nooit nooit.
Net als de winnaar levert iedere deelnemer hier in dit adembenemende oppermachtige landschap een grootse prestatie. Een prestatie die er zijn mag, ieder op zijn niveau, maar meer nog is het de natuur waarvoor je hier zoveel respect krijgt, waardoor je je heel erg klein voelt. Als je hier uiteindelijk gezond bent gefinished, ben je het ook allemaal weer vergeten, de pijntjes, de onzekerheid en overheerst weer een gevoel van trots. Trots ben ik op de eerste plaats ook op onze STB dames die, zonder uitzondering, hier een prestatie hebben geleverd die er zijn mag. Van hen heb ik niemand horen klagen van te voren. En net zoals vroeger in de Western Saloon, de mannen speelden bluffpoker en de vrouwen speelden met hen, en lachten in hun vuistje. En als men in plaats van de Alpenhoorn blazers deze dame Eliana Burki bij 40 km. zou laten optreden, zouden alle mannen daar blijven staan en alleen nog maar vrouwen finishen.

Hier een videotje van de STB-ers die allen succesvol wisten te finishen. We beginnen van achteren naar voren, zodat in ieder geval de voorzitter toch vóór de vrouwen in beeld komt.

En nog een videootje

En hier ook nog een video van Internet TV Schweiz.