De 39e Marathon zit erop. Voor de derde keer liep ik in de lichtstad. Het vlakke parcours en de Brabantse gezelligheid maakt deze Marathon ieder jaar weer tot een feest. En met de toptijd van de winnaar Geoffrey Mutai in 2:07:01 mag Eindhoven zich tot de snelste parcoursen in Nederland rekenen. Zo waren er ook opvallende prestaties uit Limburgse kringen deze keer. Inge van Bergen liep namelijk de sterren van de hemel met een nieuw PR van 2:44:07.Zelf mag ik ook tevreden terugkijken op deze wedstrijd. Er zit sinds 2007 weer verbetering in en de blessureklachten zijn verdwenen. Toch werd het vanaf 37 km. nog behoorlijk zwaar en bij 39 km. kregen we een enorme stortbui over ons heen. Het doel van 3:20 zat er helaas niet helemaal in, maar belangrijk is dat ik vrij regelmatig heb kunnen lopen. De finishtijd van 3:23:12 geeft weer een basis om op verder te bouwen.
Zaterdag had ik al de startnummers afgehaald, zodat we zondag relaxed naar het Studenten Sport Centrum van de TU/E konden rijden om ons voor te bereiden en om te kleden. Alles onder begeleiding en supervisie van president Albert de eerste. Bij aankomst uiteraard eerst een lekkere kop koffie en daarna de nodige sanitaire bezigheden om vervolgens naar de pendeldienst te vertrekken. Nog even wat twijfels over het weer en dito kleding. Dus nog maar even het thermoshirt meepikken uit de auto. Iwan, de trots van Oranje met een extra boost, besluit eveneens nog een extra laagje mee te nemen. Aangekomen bij het beursgebouw begeven we ons naar de start op de Emmasingel. We treffen John Haan en Jos Lempers. Het weer is beter dan verwacht en we mogen om klokslag 11 u. vertrekken om tenslotte weer daar te finishen waar we ongeveer zijn gestart. De eerste helft loop ik min of meer op het gepland tempo van 4:35-4:40 en kom op de Emmasingel door op 1:37. Ik hoor de luide aanmoediging van de heese Daniëlle en ga de tweede ronde in. De pacinggroep van 3:15 was me zojuist gepasseerd en wist daarmee dat 3:20 een reelere eindtijd zou worden. Bij het 24 km. punt zie ik plotseling een loper met een wit petje. Ik kijk naar zijn loopstijl en zie dat het John Haan is. Even later passeer ik hem en moet zeggen dat dit toch wel een kleine kick gaf. De regelmaat kon ik tot ca. 30 km erin houden, maar vanaf 32 km. begon ik iets in te leveren. Uiteindelijk hield het verval zich in de tweede helft binnen een acceptabele grens. Vanaf 37 km. werd het echter werken. Geen man met een hamer deze keer, maar wel een vrouw met een emmer stond bij 39 km. Het kwam met bakken uit de lucht en de onderkoeling op de laatste 3 km. hakte er nog even behoorlijk in. Ik dacht nog maar één ding, doorlopen, niet omkijken en zo gauw mogelijk bij de finish zien te komen. Een geluk want op een kleine minuut zat John Haan toch nog achter me. Een dingen hadden we bij de finish gemeen, we waren k...misselijk. Kijk hier voor de wedstrijdanalyse.
En hier nog een video bij het 20 km punt.
