Trailrunning is hot. De hardloopmedia puilen uit van het nieuws en zoals bij alles zijn er voor- en tegenstanders en geen mening lopers. Ik reken me even tot de laatste categorie, hoewel ik op mijn palmaras, met meer dan 540 wedstrijden, volgens mij zeker wedstrijden heb staan die voldoen aan het etiketje "trail". Ik zie het dan ook meer als een modeverschijnsel en marketingconcept in de hardloopwereld.
Vandaag dan mijn "eerste" trial bij de Brooks Cascadia Trail bij onze vrienden van Achilles-Top. Het parcours van te voren bekeken te hebben en de omgeving kennende, wist ik dat mijn westrijdambitie hier op een laag pitje zou staan. Een duurloop in mooie natuur en winterlandschap heeft voor mij overigens net zo veel charme, als een leuke en spannende wegwedstrijd. Bij het afhalen van het startnummer was de eerste verrassing dat het parcours ingekort was met 2 km. Bij een gewone wedstrijd of marathon zou ik al niet gestart zijn, maar hier had ik vandaag helemaal geen probleem mee. Na het omkleden is het tijd om me te begeven naar het wedstrijdterrein. Aan de start even een korte babbel met Vivian Ruijters en om 13:30 u. valt het startschot. Na het verlaten van de sportplaats gaan we meteen het geaccidenteerde parcours op rondom Abdij Rolduc. Na ca. 1 km. komen we op vlak terrein en lopen we parallel aan de Roderlandbaan. De besneeuwde en ijzige ondergrond vragen om geconcentreerd te lopen. We lopen nu richting het Berenbos, waar het met nogal wat steile afgronden uitkijken is geblazen. We gaan vervolgens Haanrade in. Langs het speeltuintje gaan we weer door was bebossing met steile klimmetjes en komen vervolgens even op asfalt, heerlijk. Dit is maar van korte duur en daarna gaan we weer via een trappenpad de bospaden op. De eerste drankpost bij 6 km. met warme(!) thee doet goed. We gaan nu terug via de westzijde van het Berenbos en gaan nu weer richting Rolduc. Cor komt voorbij en zegt dat er nog een mooie verrassing in het verschiet ligt en ik laat me verrassen. We gaan links de wei en hier is eigenlijk iedere pas moeilijk, ondanks dat het bergafwaarts gaat. Onderaan moeilijk begaanbare, bevroren ondergrond waar je alle pezen en spieren in je voeten voelt. We zijn er bijna, maar ik moet nog een ronde. Even verder staat Leo en moedigt me aan en even later gaan we het sportveld op voor de tweede ronde. Die zou hetzelfde moeten zijn... ware het niet dat er in het Berenbos waarschijnlijk de beren los liepen. Bij het 12 km punt waren opeens linten verdwenen en is een hele groep (kop)lopers verkeerd gelopen. Omdat ieder nadeel ook zijn voordeel kan hebben en ik dus iets rustiger liep, kwam toevallig iemand van de organisatie die me net nog op het goede spoor bracht. De rest verloopt gelukkig goed en na 1:51 zit de 20 km. klus erop.
