Vandaag stond de Rursee Marathon op de wedstrijdkalender, waarvoor ik me meer dan een half jaar geleden al had ingeschreven. Tot gisteren heb ik echter nog getwijfeld of ik wel zou starten, want de laatste drie weken had ik nauwelijks getraind. Toch zei mijn geest dat ik het moest doen en zodoende ben ik uit eerbetoon en dankbaarheid aan mijn vader, toch gestart bij deze mooie herfst Marathon. Ik had deze keer helemaal geen doel, alleen lekker uitlopen. En dat beetje spierpijn stelt eigenlijk niets voor met hetgeen ik de afgelopen weken heb meegemaakt.Omdat ik iets heb met de Eifel en haar mooie natuur, was dit ook een moment van afschakelen en bezinning. Gewoon even je hoofd helemaal leeg lopen, maar ook oog hebben voor al het moois in deze omgeving. De familaire sfeer, gezelligheid en eenvoud sieren dit evenement. Geen extreem hoog inschrijfgeld, een goede verzorging en ook een leuke herinnering tonen aan dat de organisatie de zaak op orde heeft. Voor de derde keer in successie nam ik weer deel aan deze Marathon, welke de 33e op mijn lijstje moest gaan worden. Voor de start trof ik ook weer een aantal STB-ers. Josette, Frank, Jan en Sjack gingen nl. voor de korte afstand, maar ik durf er iets op te zetten dat iemand van hen volgend jaar hier de marathon loopt. Albert was deze keer de fotograaf, want na de Beijing-Marathon, was hij toe aan een rustfase.
Zoals gezegd, had ik helemaal geen doelstelling. Ik startte rustig en liep een gelijkmatig tempo, even afgezien van de korte steile hellingen. Op het HM-punt kwam ik op ca. 1:45 door en dat gaf me een goed gevoel. Tot ca. 35 km. bleef het looptempo nagenoeg constant en gelijkmatig. Daarna werd het toch wel zwaar en merkte ik de trainingsachterstand van de laatste drie weken. De loodzware stijging bij 37 km. zorgde voor extra tijdverlies, maar dat kon me eigenlijk helemaal niets schelen. Met de eindtijd van 3:44 was ik dan ook uitermate content en heb ik de eerste Marathon sinds mijn 50-e uitgelopen.