Een marathon loopt altijd anders dan jezelf. Deze keer was het er weer zo eentje. Was in Utrecht de motivatie om te starten toch een stuk minder en was ik aan de finish een beetje euforisch, nu was het precies andersom.Tot 30 km ging het op zich best lekker, maar vanaf 33 km werd het ploeteren. De laatste twee kilometers waren zelfs zo ontzettend zwaar, dat ik een korte wandelpauze moest inlassen.
Aan de start moest ik terugdenken aan de 100e Marathon van Pierre in 2003, waarbij hij toen in het zonnetje werd gezet door de speaker. Helaas moest ik toen i.v.m. een blessure afzien van deelname aan deze mooie marathon, maar heb op de fiets toen maar al de route verkend. Ik wist dus wel ongeveer wat me te wachten stond.
Om 10:00 u. werden we weggeschoten in drie verschillende talen, waarvan ik er maar twee verstond. Juist, de lezer begrijpt het al, duits en nederlands. De eerste twee kilometer gingen weer te snel en ik moest ook weer een sanitaire stop maken. Petra van Tongeren en Peter Hendrix komen er inmiddels aan en ik sluit bij het aan. Bij 5 km. kan Petra niet meer volgen en loop ik met Peter tot 10 km. Daarna viel Peter weer terug. Ik loop lekker door en zie in de verte een wit petje, dat is John Haan die zowat ieder 50 m. op zijn Forerunner kijkt hoe ver hij nog moet, hoe snel hij loopt en of hij het redt om voor het middageten thuis te zijn. In Maastricht aangekomen en inmiddels het HM-punt en John Haan gepaseerd te hebben, begint het te regenen. Dat en vanaf nu meer wind die we ook nog tegen hebben, maken het langzaam zwaarder. Bij km 32 komt er weer een wit petje in zicht, maar nu van achteren. John Haan, die zogenaamd maagklachten had, gaat weer voorbij. Gewapend met
bouillonblokjes van de fa. Schoonbroodt, had hij toch nog wat extra reserves, die ik niet meer had. Waarmee maar weer eens aangetoond is dat je klagende lopers nooit moet vertrouwen. Bij 40 km staan Jos en Anny en vragen hoe het gaat, hoezo zwaar? Het is nog maar een stukje en dan gaat het bergaf, ze moesten eens weten. Moe, maar niet voldaan passeer ik uiteindelijk de finish op 3:27:33 en zit het lange voorjaarswerk, en daarmee de 32e marathon, er weer op. De medaille aan de finish had ik dus weer verdiend. Alleen begrijp ik niet goed waarom ze in België bij een Marathon die ook een flink stuk door Nederland loopt, een duits lint aan de medaille maken.
bouillonblokjes van de fa. Schoonbroodt, had hij toch nog wat extra reserves, die ik niet meer had. Waarmee maar weer eens aangetoond is dat je klagende lopers nooit moet vertrouwen. Bij 40 km staan Jos en Anny en vragen hoe het gaat, hoezo zwaar? Het is nog maar een stukje en dan gaat het bergaf, ze moesten eens weten. Moe, maar niet voldaan passeer ik uiteindelijk de finish op 3:27:33 en zit het lange voorjaarswerk, en daarmee de 32e marathon, er weer op. De medaille aan de finish had ik dus weer verdiend. Alleen begrijp ik niet goed waarom ze in België bij een Marathon die ook een flink stuk door Nederland loopt, een duits lint aan de medaille maken.Met de eindtijd zat ik welliswaar nog in een redelijke positie t.o.v. deelnemersveld, maar aan de finish was ik helemaal leeg. Dus snel naar huis, want het was moederdag en werden de koolhydraten snel bij moeder aangevuld.
Het volgende doel wordt de Volksbank Münster Marathon op 9 september.
1 opmerking:
Herm , van harte proficiat.
Alweer een marathon erbij.
Een reactie posten